“Midden jaren zeventig. Volleybalvereniging SV Dynamo beschikt aan de Morellenlaan inmiddels over een eigen hal waarin getraind wordt en wedstrijden worden gespeeld, de Dynamohal. Er is echter één klein probleem: de hal van Dynamo heeft (nog) geen kantine. Maar voor elk probleem is een oplossing. Niet ver weg, aan de Deventerstraat, is een bruin café genaamd ’t Veerhuis. Daar kun je na een training of wedstrijd ook wel een drankje drinken of een hapje eten. Café Biljart ’t Veerhuis is het domein van een vrouwelijke kastelein: Saakje Boermans. Zo maakt Dynamo kennis met Saakje, en Saakje kennis met Dynamo.”
Bovenstaande tekst was de opening van het artikel in het Businessmagazine van voorjaar 2015. Boven het artikel stond: ‘Trouwe supporter en vrijwilligster: Saakje Boermans’.
Deze tekst vertelt direct veel, misschien wel alles over Saakje. Hoe ze in contact kwam met Dynamo en hoe zij op hoge leeftijd nog altijd zeer betrokken was. In de oude Dynamohal aan de Morellenlaan, pal tegenover haar woonhuis, hing in de hoofdentree een groot bord met daarop de tekst: ‘Dynamo, je blijft eraan kleven, voor heel je leven’. Ook die regel was volledig van toepassing op Saakje. Sinds haar kennismaking in de jaren zeventig tot aan de laatste dag van haar leven was ze zeer betrokken bij Dynamo. Sterker nog: ze was Dynamo! Wie Dynamo zei, noemde in één adem Saakje. Of Moeke, voor degenen die al wat langer bij de club rondlopen.
Nadat ‘t Veerhuis moest wijken voor nieuwbouw, start ze een nieuw café: ‘De Rustende Jager’. Zodra ze daar de deuren opent komen de volleyballers van Dynamo ook weer bij haar over de vloer. In eerste instantie voor een drankje, maar zodra bekend wordt dat je er ook prima kunt eten… Zelfs de spelers van het Nederlands team krijgen er lucht van! Wanneer ze in Apeldoorn zijn schuiven ook zij regelmatig aan in ‘De Rustende Jager’. Eind jaren tachtig, ze is dan al zestig, maakt ze nog één keer een transfer: ze verkast naar ‘De Tol’. Daar zet ze er op 63-jarige leeftijd een punt achter. Genoeg horeca.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In 1991 vraagt bestuurslid Eppo van Tongeren aan Saakje of zij niet achter de bar wil komen staan van het dan gerealiseerde clubhuis. Behalve dat ze geen ‘nee’ kan zeggen trekt haar liefde voor Dynamo haar over de streep. Ze zwaait er vanaf dan de scepter, verzorgt de inkoop, draait bardiensten en kookt niet zelden voor de spelers van Heren-1. En is er een oefenwedstrijd en de tegenstander wil eigenlijk ook wel mee-eten? Geen probleem, dan kookt ze toch gewoon de dubbele hoeveelheid! En ’s avonds verlaat ze als laatste de hal. Nadat eerst het clubhuis is schoongemaakt en het geld in de kassa is nageteld.
Wanneer de businessclub een eigen ruimte krijgt (eerst achter de vouwwand in het clubhuis, later gevolgd door het honk buiten op de parkeerplaats), treedt Saakje daar op als gastvrouw en verzorgt er de drankjes. In het clubhuis wordt het een beetje te druk, maar bij de businessclub gaat het niet om snelheid maar om de gezelligheid. Ze is er helemaal op haar plek en houdt er veel leuke contacten aan over. Dat blijft ze doen tot de club in 2008 afscheid neemt van de Dynamohal en verhuist naar het gloednieuwe Omnisportcentrum. Op je tachtigste stoppen met werken, dat lijkt toch een mooi moment…
Maar dan ken je Saakje niet en zij zichzelf misschien ook wel niet. Ze kan maar geen afscheid nemen en staat een tijdje later alweer bij wedstrijden van Heren-1 achter de bar in de VIP-lounge van Omnisport. Buiten het Omnisportcentrum verzorgt ze nog bardiensten bij de tennisclub en het Denksportcentrum en ook rijdt ze patiënten van het Gelreziekenhuis van hun kamer naar de kerkdiensten en weer terug.
Een aantal jaren geleden was het niet meer verantwoord dat ze zelf auto reed. Ze moest daardoor een behoorlijk stuk vrijheid in te leveren. Het betekende dat ze niet langer verder kon met sommige van haar werkzaamheden. Maar bij Dynamo kon ze gewoon niet stoppen. Totdat halverwege maart al het volleybal werd stilgelegd, zette ze nog voor elke vrijdagtraining koffie voor Heren-1. En bij thuiswedstrijden verkocht ze aanvankelijk consumptiemunten. Later trad ze op als gastvrouw voor de scheids- en lijnrechters. En vervolgens bekeek ze de wedstrijden. Vanaf haar ‘eigen’ plekje, hoog in de tribune. Maar ook de uitwedstrijden bezocht ze trouw. Met een vast groepje supporters. Vaste prik: verzamelen bij Saakje thuis aan de Morellenlaan. Slechts heel zelden ontbrak ze, er moest wel iets heel bijzonders zijn, wilde Saakje een wedstrijd laten schieten.
Wanneer de nationale teams in Omnisport speelden, liet de Nevobo standaard een kaartje voor Saakje klaarleggen. Ook bij de atletiek was zij een graag geziene gast. Jaarlijks mocht ze samen met een introducé plaatsnemen op de hoofdtribune bij het NK indoor. Heel speciaal was haar band met volleybalscheidsrechters. De één nam zelfgebakken koekjes voor haar mee, de ander een suikerbrood uit Friesland. Zelfs bij uitwedstrijden gebeurde dit. Want ook dan was Saakje er toch wel… Tijdens een wedstrijd van Heren-1 in Rijswijk stapte een scheidsrechter zelfs eens eerst even de tribune op om Saakje de hand te schudden alvorens hij op zijn scheidsrechtersstoel plaatsnam. Ze koesterde een boekje waarin diverse scheidsrechters een paar mooie woorden hadden geschreven aan Saakje. Ze wist niet precies meer bij welke gelegenheid ze het had gekregen, en ze kon alle handschriften ook niet allemaal meer even goed ontcijferen. Maar uit de woorden spraken veel waardering. Ze zeggen alles over hoe geliefd zij was en is.
In 2007 antwoordde Saakje op de vraag wat voor haar het hoogtepunt was in alle jaren Dynamo: “Eigenlijk zoveel. Al die kampioenschappen en de feesten daarna. Maar wat er voor mijzelf toch bovenuit stak, was dat ik in 2004 in Orpheus voor een volle zaal werd uitgeroepen tot Apeldoorns vrijwilliger van het jaar. En dat ik daarvoor een mooie trofee in ontvangst mocht nemen. Dat is toch de kroon op het werk. (…) Ik heb het altijd met veel liefde gedaan.”
Omdat ook Dynamo haar wilde eren, riep de vereniging in 2008 een nieuwe prijs in het leven, die voor ‘Vrijwilliger van het jaar’. De eerste keer ging deze prijs naar Saakje. En als blijvende herinnering voor haar enorme inzet en betrokkenheid kreeg deze trofee de naam ‘Saakje Boermans Trofee’. Waarmee haar naam tot in de eeuwigheid aan Dynamo verbonden blijft!
Moeke was 91 jaar oud, we zullen haar vreselijk gaan missen!
